همگرایی جنبش زنان ایران، سخن تازه ای نیست.این همگرایی در روزهای مبارزه با رژیم شاهنشاهی به اوج خود رسید.همه یک دل و یک صدا و همسو بودند .امروز نیز این همگرایی نه در شعار و صدور بیانیه که در رفتار زنان دیده می شود.
زنان این کشور ،آنان که مستقل می اندیشند و از تفکر دیگران نسخه برداری نمی کنند.برای خود شأن انسانی قائلند.این زنان زندگی را تنها در رفاه مادی  تعریف نمی کنند،به جایگاه مادری و همسری خود افتخار می کنند،فرزندانی تربیت کردند و می کنند که پاسدار ارزشهای انقلاب باشد و یاور همسرانی هستند که در مسیر انقلاب گام بر می دارند. همگرایی جنبش این زنان را می توانید در راهپیمایی ها، در زیر آفتاب سوزان ببینید بدون آنکه نگران آفتاب زدگی پوست خود باشند و در روزهای بارانی و برفی آنان را می بینید که بدون چکمه های بلند، با فرزندی درشکم یا در بغل حضور دارند. 

اینان از اعضای کمپین چند میلیون امضا هستند که کسی به سراغشان نیامده تا در ایستگاه مترو و پارکها  با هزار ترفند از آنها امضا بگیرد،اینان خود به کمپینی پیوسته اند که هدفش بالاتر از شبیه مردان شدن است.هدف این کمپین انسان الهی شدن  است.
 هرچند این همگرایی جنبش زنان را برخی نمی بینند یا نمی خواهند ببینند،اما آنچه در واقعیت وجود دارد، این است که اینان هستندو در پاسداری از آنچه به آن اعتقاد دارند پایدارند.