در همایش تجلیل از مقام زن و در راستای تحکیم بنیان خانواده،

 از یک بانوی خانه دار،وتولید کننده نمونه کارآفرین و فعال در عرصه فرهنگ و هنر که دارای مدرک دکتری در رشته هوا فضا می باشد،
 قدر دانی شد.

همگرایی جنبش زنان ایران، سخن تازه ای نیست.این همگرایی در روزهای مبارزه با رژیم شاهنشاهی به اوج خود رسید.همه یک دل و یک صدا و همسو بودند .امروز نیز این همگرایی نه در شعار و صدور بیانیه که در رفتار زنان دیده می شود.
زنان این کشور ،آنان که مستقل می اندیشند و از تفکر دیگران نسخه برداری نمی کنند.برای خود شأن انسانی قائلند.این زنان زندگی را تنها در رفاه مادی  تعریف نمی کنند،به جایگاه مادری و همسری خود افتخار می کنند،فرزندانی تربیت کردند و می کنند که پاسدار ارزشهای انقلاب باشد و یاور همسرانی هستند که در مسیر انقلاب گام بر می دارند. همگرایی جنبش این زنان را می توانید در راهپیمایی ها، در زیر آفتاب سوزان ببینید بدون آنکه نگران آفتاب زدگی پوست خود باشند و در روزهای بارانی و برفی آنان را می بینید که بدون چکمه های بلند، با فرزندی درشکم یا در بغل حضور دارند. 

اینان از اعضای کمپین چند میلیون امضا هستند که کسی به سراغشان نیامده تا در ایستگاه مترو و پارکها  با هزار ترفند از آنها امضا بگیرد،اینان خود به کمپینی پیوسته اند که هدفش بالاتر از شبیه مردان شدن است.هدف این کمپین انسان الهی شدن  است.
 هرچند این همگرایی جنبش زنان را برخی نمی بینند یا نمی خواهند ببینند،اما آنچه در واقعیت وجود دارد، این است که اینان هستندو در پاسداری از آنچه به آن اعتقاد دارند پایدارند.

به نام خدا
ایتان و سارا دو جوان یهودی بودند که به دلیل اشتیاقشان به اهداف صهیونیست های افراطی در روز تشکیل دولت اسرائیل در سال 1948 با هم ازدواج کردند.این زوج صهیونیست هر دو از فعالین سازمان های تروریستی بودند که ترور رهبران عربی وسرکوب مردم از اهداف آنان بود.ایتان مسئول قتل و کشتار شهروندان فلشطینی بود و علاقه عجیبی به ترور داشت ،به همین دلیل همکارانش به او لقب" شیطان" داده بودند.
شیطان و سارا در 8 ژوئیه 1958 صاحب دختری شدند .بله دختر شیطان امروز کسی جز لیونی وزیر امور خارجه اسرائیل نیست .همان کسی که برای رسیدن به نخست وزیری اسرائیل یک هفته است به کشتار زنان و کودکان فلسطینی مشغول است و معتقد است در غزه هیچ فاجعه ای اتفاق نیفتاده است!

لیونی امروز یک زن فعال سیاسی است در واقع ،یکی از آرزوهای فعالان جنبش های زنان این است که مشارکت سیاسی زنان روز به روز بیشتر شود .اما وجود افرادی مانند لیونی و رایس این سؤال را ایجاد می کند که هدف از مشارکت سیاسی زنان چیست ؟اگر حضور سیاسی زنان نتواند عاطفه و شفقت را در جهان سیاست جریان دهد و اگر نتواند مانع آسیب به زنان و کودکان شود و حتی زنان سیاسی بیرحمانه تر از مردان عمل کنند دیگر چنین خواستی چه معنایی دارد؟

یکی از شاخصه های توسعه که از طرف سازمان ملل معین شده است حضور سیاسی زنان است. اما در مورد چگونگی این حضور ملاک ومعیاری وجود ندارد تنهابا توجه به آمار  ،کشورها را به توسعه یافته و توسعه نیافته تقسیم می کنند.
آیاوجود افرادی مانند رایس و لیونی نشان دهنده این نیست که به جای نگاه جنسیتی به ملاکهای دیگری نیاز است تا توسعه یافتگی کشورها مشخص شود؟با این نگاه اسرائیل که به راحتی خون بسیاری از مردم بی گناه را می ریزد  یک کشور توسعه یافته است!

آنچه موجب برتری افراد در اسلام شمرده شده ،تقواست که درتفکر مادی جایی ندارد. ا

به نام آفریننده زیباییها

از روزی که فریاد آزادی زنان به گوش رسید این آزادی به رهایی از کلیشه های سنتی تعریف شد .

می گفتند این نقشهای سنتی  به ویژه در  خانواده از عوامل ظلم به زنان است و آزادی از این قالبها ،زنان را از سلطه پذیری مردان نجات می دهد.امروز جابجایی نقشها در خانواده ها فراوان دیده می شود  زنان دیگر در قالبهای سنتی ایفای نقش در خانواده ندارند، مفهوم مادری و  همسری و رفتارهای مادرانه  وهمسرانه  تغییر کرده است.خانه داری در انحصار زنان نیست و مردان در نگهداری از کودکان نقش دارند،همچنانکه زنان نیز در کارهای خارج از خانه دخالت دارند امابا این تغییرات :

آیا زن امروز یک زن کلیشه ای نیست؟

اگر زن امروز تحت هر شرایطی می خواهد در خارج از خانه حضور داشته باشد و مدل زندگی او اعم از نوع پوشش ،آرایش، مبلمان و دکوراسیون خانه همه از الگوهای یکسانی پیروی می کنند آیا به مفهوم کلیشه ای بودن نیست؟در  سریالهای تلویزیونی چقدرتفاوت در چهره ها می بینیم ؟آنقدر تشابه زیاد شده است که گاهی تشخیص هنرپیشه ها از یکدیگر مشکل است.تعریف زیبایی  در انحصار کلیشه های غربی است که تحت عنوان مد مطرح می شود و در بین برخی ، این کلیشه به یک مفهوم  ارزشی تبدیل شده است.

بنابر این زن امروز بیش از گذشته کلیشه ای شده است اما این کلیشه ها نه تنهادر جهت تقویت خانواده نیست بلکه در میدان  رقابتی که به وجود آمده است خانواده را تهدید می کند.